Recenzja filmu

Droga do domu (1996)

Myślę, że każdy z nas oglądał kiedyś film, który w swojej zwyczajności zadziwił nas innością i poruszył dogłębnie, nie będąc przy tym arcydziełem. Takie uczucia wzbudza we mnie "Sztuka Latania", zrealizowana przez Carrolla Ballarda w 1996 roku. Ekranizacja powieści Billa Lishmana opowiada historię 13-letniej Amy, której matka ginie w wypadku samochodowym. Po tym zdarzeniu dziewczynka musi zamieszkać w Kanadzie, z ojcem, z którym jej matka była w separacji od dziesięciu lat. Od tej pory jej życie staje się nudne i monotonne, do czasu gdy w pobliskim lesie znajduje porzucone jaja gęsi. Kiedy pisklęta się wykluwają, Amy odbudowuje kontakty z ojcem - razem starają się zapewnić ptakom dom i opiekę. Moją ocenę chciałabym zacząć od tego, co zauroczyło mnie najbardziej, czyli od muzyki. Nagrana przez Mary Chapin Carpenter piosenka "10000 miles", która pochodzi z XVII wieku, idealnie wpasowała się w film, tworząc wyśmienity klimat. Dodam również, że reszta ścieżki dźwiękowej też jest na bardzo wysokim poziomie.  Inną zaletą filmu była gra aktorska Anny Paquin, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że Oscar, którego dostała dwa lata wcześniej za "Fortepian", jest jak najbardziej zasłużony. Mając na swoim koncie dopiero dwa filmy, zagrała jak profesjonalna aktorka, rewelacyjnie pokazując zmiany, jakie zaszły w Amy od śmierci matki, do podróży z ojcem i gąskami. Reżyser, Carroll Ballard, wykazał się niezwykle dobrą znajomością psychologii. Wiedział, z jakiej strony najlepiej ukazać depresję i emocje głównej bohaterki, a przy tym przekonać nas, jak pięknymi ptakami są dzikie gęsi i ile mogą wnieść w życie człowieka. Ballard nie szczędzi nam przepięknych widoków Kanady z góry, co w połączeniu z kapitalnymi zdjęciami i muzyką oddaje wspaniały klimat tamtejszych lasów. Takie filmy powinny powstawać coraz częściej, by uwrażliwiać na to, co nas otacza, czyli piękno przyrody i muzyki, a także pokazać, jak cudowne mogą być zwierzęta i ile potrafią nam dać szczęścia.